เชื่อว่าสำหรับเด็ก ๆ หลายคนแล้วนั้น ปู่ย่าตายายยังคงเป็นบุคคลที่เด็กๆ รักเป็นอันดับต้นๆ นอกจากช่วยเลี้ยงดู พวกท่านยังขยันตามใจอีกด้วย จึงไม่แปลกใจเลย ทำไมเวลามีปัญหากับพ่อแม่ เด็กๆ จึงเลือกไปพึ่งพาพวกท่าน ซึ่งเมื่อวันที่ 11 เม.ย. 2566 เว็บไซต์เซาท์ไชนา มอร์นิ่ง
ได้โพสต์ได้รายงานกรณีของเด็กชาย 11 ขวบคนหนึ่ง จากหางโจว มณฑลเจ้อเจียง โดยเด็กชายทะเลาะกับแม่จนเกิดอาการน้อยใจ รีบปั่นจักรยานออกจากบ้าน เพื่อมุ่งหน้าไปหาคุณยายที่อาศัยอยู่ในเมืองเหมยเจียง ห่างออกไป 140 กิโลเมตร เด็กชายปั่นจักรยานไปตามทางเรื่อยๆ โดยอาศัยป้ายบอกทาง
เมื่อใดที่หิว เด็กชายจะกินขนมปัง และน้ำที่เตรียมมาจากบ้าน แต่เนื่องจากอายุยังน้อยจึงทำให้เด็กชายเลี้ยวผิดอยู่หลายครั้ง หลังจากออกเดินทางมา 22 ชั่วโมง ระยะทางกว่า 130 กิโลเมตร ในที่สุดเด็กชายอ่อนล้า โดยเด็กชายได้นอนพักอยู่ริมทาง ผู้ที่สัญจรไปมาผ่านมาเห็นเข้า เด็กชายจึงถูกนำตัวไปยังสถานีตำรวจในท้องที่
ซึ่งเจ้าหน้าที่ต้องอุ้มเด็กชายลงจากรถ เนื่องจากหมดแรงกว่าที่จะเดินไหว จากนั้นเจ้าหน้าที่ได้โทร.แจ้งผู้ปกครองให้มารับตัวของเด็กชาย หลังจากทราบเรื่อง ทั้งพ่อและแม่ของเด็กชายได้เดินทางมายังสถานีตำรวจ แม่ให้สัมภาษณ์ว่า เธอได้ยินลูกชายพูดถึงบ้านยาย แต่เธอคิดว่าลูกพูดเล่นเท่านั้น ไม่คิดว่าลูกชายจะกล้าทำจริงๆ
ฉันได้ยินลูกพูดถึงบ้านยาย แต่ตอนนั้นคิดว่าลูกพูดขึ้นมาเพราะอารมณ์โกรธ ฉันตกใจมากเมื่อรู้ว่าลูกยอมปั่นจักรยานทั้งคืน เพียงเพื่อไปพบยาย และบอกยายเรื่องนี้ แม้ว่าเด็กชายจะไม่สามารถเดินทางไปถึงบ้านยายได้ แต่สถานที่ที่เด็กชายหยุดพักนั้น อยู่ห่างจากบ้านของคุณยายเพียง 10 กิโลเมตรเท่านั้น
หลายคนจึงอดชื่นชมในความอุตสาหะและความกล้าหาญของเด็กชายไม่ได้ แต่ทั้งนี้ ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง อันตรายอย่างยิ่งหากปล่อยให้เด็กปั่นจักรยานออกไปด้านนอกตามลำพัง นอกจากนี้ ผู้เป็นแม่ต้องเอาใจใส่ลูกให้มากขึ้น ไม่ควรเพิกเฉยต่อคำพูดของลูก
